function remplaza_fecha(d){ var da = d.split(' '); dia = ""+da[0]+""; mes = ""+da[1].slice(0,3)+""; anio = ""+da[2]+""; document.write(dia+mes+anio); }

Μολύβι!

Μικρά αφηγήματα και ποιήματα από τον Σωκράτη Κουρτσίδη.

Η βροχή ξύπνησε. Το καυτό χαλάζι που την έντυνε τρυφερή λεπίδα αγκάλιασε τα άγρια στάχυα, αγουροξυπνημένα πριν το θέρος με το αφρισμένο χιόνι ακόμα πάνω τους πότε να εξεγείρεται υποτακτικά και πότε να συμμαχεί αντάρτικα μαζί της. Πιο πέρα η γοητευτική βουή από τις ανάσες των σκουριασμένων κτιρίων να προσκρούουν μετωπικά η μια πάνω στην άλλη.

Χώρισε από τον άνεμο κι ας έζησε κοντά του το γρατσούνισμα των μουσώνων, εγκατέλειψε το νερό και ας τρυπούσε ηδονικά τους πόρους της, ξέπλυνε το σώμα της από την υγρασία κι όμως ποτέ δεν ξεγέλασε τη στοργή των αστικών βιοτόπων. Δεν τρόμαξε μπρος στα σκιάχτρα της εφήμερης καλοσύνης, δεν ταράχτηκε από την αμείλικτη δίνη των πληθών. Ξάπλωσε δειλά πάνω στους γκρεμισμένους δρόμους, αναρριχήθηκε άφοβα στο ευδόκιμο τσιμέντο, τίναξε τις ξηρές σταγόνες πριν γίνουν ανάμνηση μέσα στο αρχέγονο μέλλον, σκόρπισε το σώμα της καπνισμένο ύφασμα με πνοή σαν από κροτάλισμα γήινο. Το αίμα της πυρωμένο, διψασμένο για χώμα και πάλι χώμα.

Την είδα να έρχεται από μακριά και ψέλλισα αμήχανα τον ανατριχιαστικό ειρμό της. Θέλησα να ενώσω τα σημεία του ορίζοντα, μα οι γραμμές έχουν πάψει να είναι ευθείες, οι ευθείες πια δεν μας ενώνουν. Το ευθύ δεν έρχεται πια ευθεία μέσα μας και η θηλιά που προσπάθησα να πλέξω δεν γίνεται δέρμα ζωηρό και άφθαρτο. Το μόνο που μ’ απόμεινε είναι εκείνο το παράθυρο των τεθλασμένων δειλινών.

Η βροχή περιπλανήθηκε χρόνια και δεν με βρήκε. Γλίστρησε στο σπίτι μου και μέσα του σαν συνεπαρμένος ταξιδιώτης διέσχισε ήχους ανυπότακτους, ταραγμένους κύκλους φωτός που έδυαν μέσα στις ρωγμές, οσμές που τουρτούριζαν από το τρύπιο κρύο, μακρινούς φάρους που σκόνταφταν απρόθυμα πάνω στα γόνατά μου. Όπως μια απολιθωμένη αεροφωτογραφία τράνταξε συθέμελα τα αρχαία σανίδια και όλα τα ανήσυχα βιβλία των βιβλιοθηκών σκόρπισαν το νοτισμένο άρωμά τους πάνω στα πλακόστρωτα βήματά της. Και καθώς ολοένα και πιο πολύ δυνάμωνε ο παφλασμός της, άκουσα τα παλλόμενα κάτοπτρα των ημιτελών ζωών μας να μου μιλάνε για εκείνη τη έναστρη ομίχλη που δεν ήρθε, για εκείνο το φωτεινό παράθυρο που δεν άνοιξε, για μένα που νοερά περίμενα κι όμως ήμουν ασφυκτικά απών.

Σκέφτομαι πως ψάχνεις να βγάλεις νόημα απ’ όλα αυτά που σου γράφω. Είναι αργά και η σανίδα πάνω στην οποία κρατιόμαστε άρχισε να στροβιλίζεται. Αποσβολωμένοι και οι δύο σαν άτακτα παιδιά με το αδηφάγο πινέλο ψηλά να σημαδεύει τον διάτρητο ουρανό και με τις πρώιμες υδατογραφίες μας στο χέρι αναμένουμε το τρίξιμο που κάνει ο κέρινος αγέρας όταν κάποτε θροΐζει μέσα από τις ψηφιδωτές εκφράσεις των προσώπων μας.


(Ντίσελντορφ, Μάρτιος 2015)

 (στη μνήμη της Αμαλίας που έφυγε τόσο απρόσμενα...)


"Εδώ ζήσαμε
και εδώ θα ζήσουμε πάλι
γεμάτοι θάρρος με ψηλά το κεφάλι
θα γίνουμε χώμα
ένα με την απέραντι γη

Εδώ ζήσαμε
πέρα απ' τον χρόνο και τους ανθρώπους
βυθισμένοι στον αδιάκοπο κάματο της βιοπάλης
Εδώ που μας ξέχασαν όλοι
κι ας μας είχαν πάντα στην καρδιά τους
Ίσως κάποτε να μας θυμόντουσαν 
αναδεύοντας τις μνήμες απ' το παρελθόν

Εδώ θα ξαναζήσουμε πάλι
Μπορεί εμείς, τα παιδιά μας ή κάποιοι άλλοι
Όταν κάποια μέρα νοιώσουμε ξανά 
εκείνο το παρθενικό φως 
το πρώτο μητρικό χάδι στοργής
την πρώτη μας κραυγή
αγωνίας και ανάγκης

Εδώ ζήσαμε, εδώ πάλι
με το ίδιο θράσος για τον έρωτα
Σκιρτήματα ζωής
λευκόμαυρες πινελιές ξέφρενου ενθουσιασμού
θα γίνουμε χώμα
ένα με την απέραντη γη... "

Αυτά τα λόγια μου 'γραφε η φίλη μου στο γράμμα της εκείνη τη βροχερή μέρα του φθινοπώρου. Απ' το παράθυρο κοίταζα τους περαστικούς, μήπως την έβλεπα και αυτήν εκεί, ανάμεσά τους... Και έτσι καθώς η βροχή πότιζε τις μακρινές πεδιάδες, τις λίμνες, τα όρη και τις πόλεις, έτσι ανεπαίσθητα με πήρε ο ύπνος πάνω σ' εκείνο το παλιό γράμμα.

Και πάνε από τότε χρόνια τώρα, μα θυμάμαι πάντα εκείνα τα λιγοστά -μα με τόσο νόημα ριζωμένο μέσα τους- λόγια της φίλης, της φίλης που έφυγε πριν καλά καλά ανθίσουν τα πρώτα άνθη της αμυγδαλιάς... Ναι, εκείνα τα φθινοπωρινά λόγια που ξυπνούν μαζί με τα πρωτοβρόχια μέσα στην ψυχή μου. Λέξεις θάρρους πάνω στο κιτρινισμένο χαρτί, σημάδια πίστης και αφοσίωσης σε μια κρυφή ελπίδα, έρχονται κάθε τόσο και ξεθάβουν τις μνήμες από τα σκονισμένα αυλάκια του νου μου. Κάποιες σταγόνες κυλούν τότε απ' τα μάτια μου ξεπλένοντας τους δρόμους, καθώς οι περαστικοί τρέχουν βιαστικά να καλυφτούν κάτω από κάποιο υπόστεγο...


(Φθινόπωρο 2002 / Άνοιξη 2015)


Γύρω από αυτό το Blog...

Αυτό το ιστολόγιο περιέχει προσωπικά μου κείμενα, γραμμένα με αρκετό μεράκι και φαντασία. Είναι αφιερωμένη στους φίλους και τις φίλες μου που διάβασαν τα περισσότερα και τους άρεσαν. Ακόμα περισσότερο στον πολύ καλό μου φίλο τον Άγγελο ο οποίος έφυγε τόσο άδικα από τη ζωή το 2006 και που και αυτός με τον δικό του τρόπο με παρότρυνε να γράφω. Μου λείπουν τα γέλια και τα πειράγματά μας πάρα πολύ...

Οι περισσότερες μικρές ιστορίες με την ετικέτα "Ψυχογράφημα" ανήκουν στην ομώνυμη συλλογή. Μερικές απ' αυτές είναι σε πρόχειρη μορφή και ίσως πρέπει να υποστούν περαιτέρω επεξεργασία στο μέλλον. Τουλάχιστον 6 αναμένεται να προστεθούν μέχρι το τέλος του 2014. Η σειρά αυτή εστιάζει κυρίως στα προβλήματα της σύγχρονης εποχής στις μεγαλουπόλεις, όπως είναι η αλλοτρίωση, η ανεργία, η αποξένωση των ανθρώπων, οι εικονικές σχέσεις, ο συνωστισμός, ο μικρός χώρος, η μοναξιά, ο πλασματικός τρόπος ζωής και το επιφανειακό lifestyle. Ο κύριος στόχος είναι να προβληματίσει τον αναγνώστη και να του δώσει ώθηση για κοινή δράση και συμμετοχή με τους συμπολίτες του στην επίλυση αυτών των προβλημάτων. Προσωπικά είμαι αισιόδοξος και πεπεισμένος ότι σιγά-σιγά με επιμονή και συνεχή αγώνα πολλά από αυτά τα προβλήματα θα λυθούν.

Εύχομαι να σας αρέσουν.

Σωκράτης Π. Κουρτσίδης

Γύρω από τον συγγραφέα

Γύρω από τον συγγραφέα
Σωκράτης Π. Κουρτσίδης
Όλα τα κείμενα που βρίσκονται σε αυτό το Blog

Όλες οι αναρτήσεις και τα κείμενα σε αυτό τον ιστότοπο αποτελούν πνευματική εργασία του Σωκράτη Π. Κουρτσίδη και προστατεύονται από το Νόμο {Ν.2121/1993, άρθρο 51, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα} και από νόμους που ισχύουν στο Διεθνές Δίκαιο, Αγγλικό Δίκαιο και τις Διεθνείς Συμβάσεις Βέρνης Παρισιού για τα Πνευματικά Δικαιώματα στο Διαδίκτυο για τις άλλες χώρες, επικυρωμένες από το Νόμο 100/1975 περί πνευματικής ιδιοκτησίας κι όλες τις μετέπειτα τροποποιήσεις του. Απαγορεύεται απολύτως άνευ γραπτής αδείας της δημιουργού η με οποιοδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση, αναπαραγωγή, εκμίσθωση, δανεισμός, μεταποίηση, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό με οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρος του εκάστοτε έργου των αναρτήσεων.

Για οποιαδήποτε επικοινωνία με τον συγγραφέα, το τηλέφωνο επικοινωνίας είναι το 2118007270.