(στη μνήμη της Αμαλίας που έφυγε τόσο απρόσμενα...)
"Εδώ ζήσαμε
και εδώ θα ζήσουμε πάλι
γεμάτοι θάρρος με ψηλά το κεφάλι
θα γίνουμε χώμα
ένα με την απέραντι γη
Εδώ ζήσαμε
πέρα απ' τον χρόνο και τους ανθρώπους
βυθισμένοι στον αδιάκοπο κάματο της βιοπάλης
Εδώ που μας ξέχασαν όλοι
κι ας μας είχαν πάντα στην καρδιά τους
Ίσως κάποτε να μας θυμόντουσαν
αναδεύοντας τις μνήμες απ' το παρελθόν
Εδώ θα ξαναζήσουμε πάλι
Μπορεί εμείς, τα παιδιά μας ή κάποιοι άλλοι
Όταν κάποια μέρα νοιώσουμε ξανά
εκείνο το παρθενικό φως
το πρώτο μητρικό χάδι στοργής
την πρώτη μας κραυγή
αγωνίας και ανάγκης
Εδώ ζήσαμε, εδώ πάλι
με το ίδιο θράσος για τον έρωτα
Σκιρτήματα ζωής
λευκόμαυρες πινελιές ξέφρενου ενθουσιασμού
θα γίνουμε χώμα
ένα με την απέραντη γη... "
Αυτά τα λόγια μου 'γραφε η φίλη μου στο γράμμα της εκείνη τη βροχερή μέρα του φθινοπώρου. Απ' το παράθυρο κοίταζα τους περαστικούς, μήπως την έβλεπα και αυτήν εκεί, ανάμεσά τους... Και έτσι καθώς η βροχή πότιζε τις μακρινές πεδιάδες, τις λίμνες, τα όρη και τις πόλεις, έτσι ανεπαίσθητα με πήρε ο ύπνος πάνω σ' εκείνο το παλιό γράμμα.
Και πάνε από τότε χρόνια τώρα, μα θυμάμαι πάντα εκείνα τα λιγοστά -μα με τόσο νόημα ριζωμένο μέσα τους- λόγια της φίλης, της φίλης που έφυγε πριν καλά καλά ανθίσουν τα πρώτα άνθη της αμυγδαλιάς... Ναι, εκείνα τα φθινοπωρινά λόγια που ξυπνούν μαζί με τα πρωτοβρόχια μέσα στην ψυχή μου. Λέξεις θάρρους πάνω στο κιτρινισμένο χαρτί, σημάδια πίστης και αφοσίωσης σε μια κρυφή ελπίδα, έρχονται κάθε τόσο και ξεθάβουν τις μνήμες από τα σκονισμένα αυλάκια του νου μου. Κάποιες σταγόνες κυλούν τότε απ' τα μάτια μου ξεπλένοντας τους δρόμους, καθώς οι περαστικοί τρέχουν βιαστικά να καλυφτούν κάτω από κάποιο υπόστεγο...
(Φθινόπωρο 2002 / Άνοιξη 2015)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου