Μολύβι!

Στο ένα χέρι της η κόκκινη βαλίτσα. Στο άλλο το τηλέφωνο που μόλις έχει κλείσει. Στέκεται πριν επιβιβαστεί εκεί αμήχανα σαν από πάντα. Βουβή, συναισθηματικά φορτισμένη, απορεί τι έφταιξε, τι πήγε στραβά. Αναρωτιέται και ένα μεγάλο «γιατί» φουσκώνει μέσα στο μυαλό της πιέζοντας το κεφάλι της σαν έτοιμο να εκραγεί.

Επιβιβάζεται χωρίς να το συνειδητοποιήσει.

Ταξίδι με τρένο για την πόλη μια ηλιόλουστη μέρα. Στάση σε έναν μικρό σταθμό. Απέναντι της η θάλασσα. Το βλέμμα της κολλημένο στον ανοιχτό ορίζοντα. Συνέρχεται σιγά-σιγά, ίσως τώρα μπορεί να δει. Μια μπόρα φωτός καθώς το τρένο αλλάζει κατεύθυνση και τώρα πια κοιτάζει προς στην πλευρά του ήλιου.

Ένας ολοφώτεινος κόσμος ξανοίγεται διάπλατα μπροστά της. Σαν να έχει να επιλέξει ανάμεσα στον γαλάζιο ορίζοντα, εκεί όπου τα πλοία ανοίγουν διάπλατα τα πανιά τους στον δροσερό θαλασσινό άνεμο, έτοιμα να χαθούν πέρα από τη γραμμή του ορίζοντα, πέρα απ’ τον σταθμό. Και σε αυτό το τρένο, ένα παλιό σκουριασμένο θηρίο, που για λίγο γίνεται η μητέρα της, τη δέχεται στα σιδερένια σκουριασμένα σωθικά του και τη γεννάει ξανά μέσα σε άλλες  πόλεις, εκεί όπου ποτέ δεν υπήρξε ποτέ, εκεί όπου η τρελή κίνηση γίνεται μάστιγα. Η ζωή της είναι πάλι εκεί όπου κάποιοι τροχοί στριφογυρνούν. Ακολουθεί το μάθημά τους, ακούει τη μουσική τους, λικνίζεται στη ροπή τους… Στο μυαλό της θυμάται εκείνον τον αγκαζέ χορό στη μικρή πλατεία, μακριά από τα φώτα των πόλεων. Από εκεί και ύστερα το παιχνίδι των κύκλων.

Συλλογίζεται την πορεία της ζωής της. Στο μυαλό της έρχονται και στριφογυρίζουν κύκλοι, χιλιάδες ατελείωτοι κύκλοι. Ένα χαμόγελο διαγράφεται στα χείλη. Και οι κύκλοι γίνονται πουλιά, τα βλέπει τώρα να ταξιδεύουν προς το βάθος του ορίζοντα, εκείνου ακριβώς απέναντι από τον μικρό σταθμό, εκεί όπου το τρένο σταμάτησε για λίγο και πάλι σε λίγο θα ξεκινήσει για τον κόσμο των κύκλων. Και ιδού η ζωή της πάλι, ένα ατέρμονο σύμπλεγμα από κύκλους. Μοιάζει να ξετυλίγεται μπρος της μια αγαπημένη μελωδία, ένα ευώδες άνθος που ανοίγει τα πέταλά του και το οποίο σε λίγο θα μαραθεί στα χέρια της, αλλά αυτή του η θυσία δεν θα είναι άσκοπη, το άρωμα του θα διαποτίσει όλη την ψυχή της. Και η πορεία να της φωνάζει πως πρέπει να επιλέξει. Με ποιας ψυχής τα κριτήρια; Τι είναι χρώμα, ευωδιά, συναίσθημα; Πως είναι δυνατόν να γίνουν όλα αυτά τόσο απλά μια απόφαση;

Ταξίδι με ένα παλιό τρένο για την πόλη των μικρών χαμένων κύκλων. Απέναντι η θάλασσα. Το σώμα να αποτελείται από το δροσερό νερό, μέσα από αυτό γεννήθηκε. Ένα χαμόγελο στα χείλη. Και ίσως το τρένο να ξεφύγει από την πορεία του, οι ράγες να στραφούν και να ξαπλώσουν πάνω στα κύματα, τα κύματα να αγκαλιάσουν το κορμί της, ανάσκελα στη δροσερή θάλασσα να λιάζεται, παραδομένο στη γαλήνη και στην αλμύρα, ξεπλυμένο από τη σκόνη και τον ιδρώτα, χωρίς βάρος. Μόνο η γλυκιά παράδοση.

Ανοίγει τη τσάντα της και βγάζει ένα χαρτί. Γράφει μέσα στην κίνηση ένα σημείωμα:

«Μέσα σε πόλεις μεγαλώσαμε μαζί. Μέσα σε κόσμους χωρίς φως και καλοτάξιδα πουλιά. Χωρίς θάλασσα. Οι ζωές μας κατάντησαν κύκλοι, όχι πια εκείνοι οι κύκλοι-ζάντες ενός ποδήλατου να το οδηγεί ξέγνοιαστα και ανέμελα κάποιο παιδί, άλλα κύκλοι των τροχοφόρων, κύκλοι μέσα στην αξιολόγηση των γραπτών μας, κύκλοι που κάναμε όλοι μας γυρνώντας ξανά και ξανά ο ένας πίσω στον άλλον.
Εύχομαι! Ας γίνει αυτήν την στιγμή, αυτό το απόγευμα, η θάλασσα ένα με την ψυχή μου. Και όλα αυτά τα τρένα που με ταξίδευαν τόσα χρόνια ας γίνουν ένα με το νερό. Ας χαράξει αυτό το φως μέσα μου βαθιά τις πιο όμορφες εικόνες αυτού του ηλιοβασιλέματος που αντικρίζω αυτήν τη στιγμή. Θεέ μου, πόσο κουράστηκα να προσπερνώ βιαστικά τις βιτρίνες του ψέματος. Θέλω να σταθώ για μια στιγμή, μέσα τους να κοιτάξω, να δω τη μορφή μου να μου χαμογελάει, να αλλάξω την πορεία μου και ότι μου μαύριζε την ψυχή να το στείλω στο καλό.».

Το τρένο είναι έτοιμο να ξεκινήσει ξανά. Μαζί του και εκείνη για μια ακόμα φορά. Ένας ελεγκτής την πλησιάζει και της ζητά το εισιτήριο. Αφήνει στα χέρια του το εισιτήριό της, μαζί και το χαρτί. Σηκώνεται και βαδίζει προς την πόρτα με σιγουριά. Δεν υπάρχει άλλη διαδρομή, δεν υπάρχει άλλος προορισμός πια.